Mario Götze Bayern Münih'te!

Yılın belki de en sansasyonel transfer haberi bu sabah Almanya'dan geldi. İlk olarak Bild'in internet sitesinde yer alan habere göre, 2012-2013 sezonunu şampiyon olarak bitiren Bayern Münih, son iki sezonun şampiyonu Borussia Dortmund'un genç yıldızı Mario Götze'yi sözleşmesindeki bir maddeden yararlanarak transfer ediyordu. 

Oyuncunun Dortmund'la 2016 Haziran ayına kadar olan sözleşmesini feshedip Bayern'e gitmesine olanak tanıyan maddeye göre, Bavyeralıların ödemesi gereken tutar tam 37 milyon Euro. Bild, Dortmund'dan yıllık yaklaşık 5 milyon Euro almakta olan Götze'nin yeni kulübünden 7 milyon Euro civarı bir yıllık ücret alacağını da yazmıştı. Tam da bu "haber acaba doğru mudur" derken,

Kulüpler Birliği mi Yoksa Çete mi?

Türk futbolunun gelişmesi için sabah akşam beyin fırtınası yapan(!), azami derecede entelektüel insanlardan kurulu (!) kulüpler birliği, dün yine toplanıp aşırı mühim kararlara imza atmış.

Toplantı yine kulüplerin gelirlerinin arttırılması, İddaa'dan alınacak payın çoğaltılması kısır döngüsünde geçmiş her zamanki gibi. Fakat alınan en ciddi ve üzerinde konuşulası karar teknik direktörlerle ilgili. Trabzonspor ve Kayserispor haricindeki 16 kulübün yetkililerinin katıldığı toplantıda bir teknik direktörün bir sezonda en fazla bir takım çalıştırmasına dair kulüpler arasında bir prensip kararı alınmış. Buna göre örnek vermek gerekirse sezona Gaziantepspor'da başlayan Hikmet Karaman'ın sezon ortasında istifa

Ustaya Saygı / Claudio Pizarro Atmaya Devam Ediyor

2000'lerin başında Paraguaylı Roque Santa Cruz ve Brezilyalı Giovanni Elber ve Perulu Claudio Pizarro'dan oluşan Bayern Münih hücum hattını yaşı müsait olup da hatırlamayan pek yoktur herhalde. Bu üçlüden Elber futbolu bırakalı belli bir zaman oldu ancak Santa Cruz ve Pizarro halen daha yeşil sahada görevlerini yapıyor.

Yazıyı yazma sebebim aslında Santa Cruz'dan öte Pizarro'nun yaptıkları. 2007-2008 sezonunda bir hevesle gittiği Chelsea'de beklediğini bulamayıp ilk çıkış yaptığı Werder Bremen'e tabir-i caizse her şeye sıfırdan başlamayan dönen Pizarro, bu yeni başlangıcı çok iyi değerlendirerek bugün içinde bulunduğu şartlara göre zirve olarak kabul edilebilecek bir noktaya ulaşmayı başardı. Chelsea'deki kabus gibi sezonun ardından tekrar Bundesliga'ya dönüp kendini baştan ispat etmek, bu süre içinde 4 sezonda 100 civarı gol atıp tekrar Almanya futbolunun zirvesi olara kabul edilebilecek Bayern Münih'e transfer olmak, üstelik bu transferi 34 yaşında gerçekleştirmek hiç de kolay bir iş değil. 

Aslında Bayern'de de sezona çok iyi bir başlangıç yapamamıştı Perulu futbolcu. Hücumdaki iki "Süper Mario", Mandzukic ve Gomez'le girdiği rekabet zaten yeterince yıpratıcıydı ve forma giydiği ilk haftalarda gol bulamamıştı sezona başlarken. Sonra

Epik Galibiyet / Galatasaray:3 Real Madrid:2

Müthiş bir geceyi daha geride bıraktık dün. 2001 yılındaki çeyrek finalde alınan 3-2'lik galibiyetin bir benzerini de dün aldık. Rakip aynıydı, senaryo da hemen hemen aynı oldu. Tabii ki elenilmesine rağmen yaşanan gurur da...

Aslında ilk maçtaki 3-0'lık yenilgiye rağmen anlatmak istediğimiz tam olarak buydu. Takım, bu yılın başında koyulan hedefi aşarak Şampiyonlar Ligi'nde çeyrek finali bulmuştu ve bu zaten başlı başına bir başarıydı. Dün mesele turu geçmek değil, sahaya bir karakter koyup Galatasaray'a ait geleneği devam ettirmekti. Nitekim öyle de oldu. Turu geçemez miydi Galatasaray? İmkansız değildi. Bunun olabileceği de defalarca dile getirildi ancak birçokları bunu dalga geçerek karşıladı. Bazı şeyler pek gerçekçi olmayabilir ancak Türk futbolundaki başarıların hiçbiri en başta gerçekçi değildi. Ne Şampiyon Kulüpler Kupası'ndaki yarı final, ne UEFA Kupası, ne Süper Kupa... Ne Neuchatel Xamax maçı, ne Arsenal finali, ne 2001'de ilk yarısını 2-0 yenik kapattığımız maçın ikinci yarısında Real'e üç gol atmamız ne de dün akşamki skor... Bu gerçekçi olmayan senaryoları gerçeğe çeviren, bazı şeylerin başarılabileceğini gösteren takım da bugüne kadar hep Galatasaray olmuştur. 

Dün de skor 3-1 olduğu anda "kalan 20 dakikada iki gol daha atılabilir" düşüncesi muhtemelen taraflı tarafsız herkesin aklının bir köşesinde yer etmiştir. İşte insanları buna inandırabilmek, onlara bu duyguyu yaşatabilmek mesele. Bunu başaracak kuvvet de

Neden Üzülmeli

 

Dün gece Türk futbol tarihinin önemli maçlarından birine çıktı Galatasaray. Malum, her sene Şampiyonlar Ligi çeyrek finalini gören bir ülke değiliz. Sırf bu yüzden bile saygı duyulması ve tadının çıkarılması gereken bir geceyi yaşadık.

Sonuç, rakibin adını düşününce pek de şaşırtıcı olmayan, hatta maçtan önce Galatasaray'ı tutan ya da tutmayan birçok kişinin tahmin ettiği şekilde gelişti. Peki ya oyun? Sahada yaşananlar asla 3-0'ın açıklaması olamazdı. Bu bağlamda üzülmeli miyiz yoksa üzülmemeli miyiz ikiliminde kaldığımı söylemem gerek. Sezon başında "Şampiyonlar Ligi çeyrek finalinde Real Madrid'e eleneceksiniz" deseler "Eyvallah, gayet iyiymiş" der geçerdim. Dünkü maçtan sonra bu konuda böylesine rahat olmadığımı düşünmeye başladım. Neden üzülmeliyiz sorusunun cevaplarını aslında çoğumuz biliyoruz ancak tekrar hatırlamakta fayda var.

Öncelikle "neden üzülmemeliyiz" diye sorduğumuzda vereceğimiz cevaplar belli. Takım, bu sezon beklentinin üzerinde bir Şampiyonlar Ligi performansı sergiledi. Hem bireysel olarak hem de takım olarak verimli bir dönemdi ve bu verimli dönemim mali getirileri de oldukça ciddi boyuttaydı. Hedefleri aşmış olmanın ve sonraki hedefler için kazanılan zamanın önemi çok büyük. Ayrıca Real Madrid gibi bir rakibe karşı oynuyor olmak da önemli. Orası artık farklı bir sınıf. Her ne kadar eskiden Real Madrid'i fazlasıyla üzmüş olsak da aradaki kategori farkını inkar etmenin bir anlamı yok. Yine de rövanşta tur olmaz belki ama galibiyet neden olmasın?

Şimdi "neden üzülmeliyiz" ya da "neden üzülüyoruz" sorusunun cevaplarını arayalım. Öncelikle oynanmaya çalışılan futbol gerçekten saygı duyulacak, cesur bir futboldu. Rakibin ismi büyüktü ancak Fatih Terim'in sahaya yansıtmaya çalıştığı oyun anlayışı bu büyük isme yakışır bir rekabet sunmayı hedefleyen cinstendi. Zaten daha önceki Şampiyonlar Ligi maçlarında da Galatasaray hiçbir zaman mahkum bir görüntü sergilememişti. Bu seneden örnek vermek gerekirse deplasmandaki Manchester